|
|
 Soms gaat het niet zoals je wilt. De ferry van Zuid-Korea naar China verlaat het land onder deze brug door. Vanuit Nederland reserveren leek niet nodig, 'dat kun je prima ter plaatse doen', aldus de reisbureaus. Niet dus, drie dagen voor vertrek zijn alle klassen volledig uitverkocht. Mijn treintickets in China liggen vast, dus het kan niet anders: ik moet vliegen...   Op de terugweg naar Zuid-Korea tref ik niet weer de 'Kobe', maar een 'Beetle'. Ook deze draagvleugelboot scheurt twee keer per dag in drie uur van Fukuoka-Hakata op Kyushu in Japan naar Busan in Zuid-Korea.
Van Nagasaki naar Shimabara een dieselboemel langs de kust van het schiereiland. Van Shimabara naar Kumamoto gaat de tocht met een vooroorlogse ferry over de Shimabara Wan, een spiegelgladde binnenzee. Bloedheet, geen wind en geen airco.     Tweemaal per dag vaart de Kobe, een draagvleugelboot, in vier uur naar Japan. Wanneer je aankomt in de haven van Fukuoka-Hakata zie je een tafereel dat in ieder geval mij aan de kernramp in Fukushima deed denken...
 Links van de ondergaande zon zie je de hoogste berg van Noord-Korea, de Paektusan ("altijd witte berg"). Naast mij staat een Koreaan van in de vijftig met een grote zonnebril op. De tranen rollen over zijn wangen. Wat onhandig vraag ik: 'Korea?'. Hij knikt en zegt zachtjes: 'My family'.
Iets verderop staat een oude Koreaanse man met wit haar, doodstil. Hij houdt met beide handen een plastic zak als een soort blinddoek voor zijn ogen. Beiden blijven staan tot de zon geheel onder is.
In de Economyclass slaap je in een inboardcabin (geen daglicht) met vier onder- en vier bovenbedden. Ik heb een onderbed met niemand boven me. We zijn met zes. Zoals vrijwel de hele reis ben ik weer de enige Europeaan. De kooien zijn met gordijntjes van elkaar gescheiden. Gehorig, maar de stampende dieselmotoren overstemmen het meeste gesnurk.
 Bagage opnieuw inpakken en lopend de berg over. Je moet twee uur voor vertrek van de boot aanwezig zijn, ik maak er drie van. Ticket ligt klaar, douane is zeer grondig, maar ik kom er goed door. Op de boot kun je alleen met dollars betalen. Stom, ik had moeten fourageren. Ook hier blijkt, net als in de Russische treinen, permanent heet water beschikbaar. Ik gok en neem een ticket voor het diner. Het blijkt een lopend buffet en het is heerlijk, een voorbode van het Koreaanse eten: licht, veel vis en schaaldieren, veel groentes, zeewier en tofu. Ik geniet, maar eet natuurlijk teveel. Wat een verschil met de Russische keuken!
 Zo keek ik gisteravond uit over de zee. Het was warm, zonnig weer, bijna te warm. Vandaag stormt en regent het, het is 11 graden celsius. Morgen met de boot naar Zuid-Korea...
 Het recente treinongeluk hier in Rusland (het is het grootste land van de wereld, ik zit ver van de plaats van het ongeluk) werd volgens de Russische Spoorwegen veroorzaakt door de hitte. Krom getrokken rails deden de trein ontsporen. Het is hier 36 graden Celsius. Het deed me denken aan de Nederlandse Spoorwegen: bladeren op de rails, vierkante wielen...
Op een rivierboot op de Moskva dacht ik na over de ruim negenduizend kilometer op Russische rails die ik voor me heb. Ik keek naar buiten en zag dat de stuurman een achteruitkijkspiegel had. Ideetje voor de Fyra? |
BeeldBlog (sinds 2013)Wanneer ik onderweg ben, probeer ik regelmatig bijdragen te plaatsen in dit BeeldBlog, als het enigszins kan dagelijks. Garanties dat dat lukt zijn er niet, want ik ben van vóór het blogtijdperk... 😉. 
1953
Categorieën
Alles
Archief
Augustus 2016
|
