|
|
  Ruou Can (Vietnamees voor 'steeltjesalcohol') is traditionele gedestilleerde rijstwijn. De wijn wordt bewaard in aarden potten, afgedekt met palmbladeren. Je prikt dunne bamboerietjes door de bladeren heen om te kunnen drinken, liefst met meerdere mensen tegelijk.
 Ik ben bij binnenkomst de enige gast in dit traditionele Chinese restaurant. Vijf meisjes en een jongen zijn aanwezig voor de bediening. Drie liggen met het hoofd op tafel te slapen, de andere drie kijken televisie. Iedereen veert op, met zijn allen komen ze vragen wat ik wil eten want er is natuurlijk geen Engelstalige menukaart. Ik versta hen niet, zij verstaan mij niet. Ik heb de onvolprezen 'Point-It-app op mijn i-phone en wijs op een foto van een kip en op die van een kom rijst. Iedereen enthousiast: dat kan! Twintig minuten later eet ik een heerlijke platgeslagen gegrilde kip met rijst. Kosten: 3,50 Euro.
 Voor mijn maaltijd in Usuki kreeg ik bij de rijstwijn boontjes. Toen ik het eerste boontje in mijn mond stak (wél met de reine rechterhand, maar niet goed nagedacht natuurlijk) schoot de serveerster als een speer naar mij toe, vroeg toestemming om één van mijn boontjes te mogen pakken, en deed voor hoe het moest. Ze brak het boontje, zoog de erwt eruit, glimlachte en verdween.
 Aanbevolen door de hotelmanager. De mensen in dit restaurant spraken letterlijk geen woord Engels, en ik dus geen Japans. Ik was zeer welkom en mocht aan de enige tafel "met een gat voor de benen". Ik heb zwemmende bewegingen gemaakt in de hoop dat het op een vis leek. Dit was het resultaat: koude sashimi, adembenemend lekker. Toen ik het op had, verscheen zonder dat ik het gevraagd had een tweede plankje...
  Tsja, daar zit je dan. Aanbevolen restaurant, maar niemand spreekt een woord Engels, en ik geen woord Japans. Veel glimlachen en buigen, dat wel. Uiteindelijk biedt de brander in de tafel uitkomst. Ik wijs, zij wijst, we lachen en roepen beiden 'yes'.  En dat is het dan: shu-shu. Rechtsboven een strak getrokken boullion, linksboven allerlei groenten, onderin de dips. Heerlijk!
 Koreanen eten vreselijk snel. Nadat ik dit uitgeserveerd kreeg verscheen er een stel naast me in het kamertje. Zij aten hetzelfde en waren in zeventien minuten weer weg. Ik heb er veel langer over gedaan. Bibimbap is een nationale schotel: rijst met groenten, ingelegd fruit en ei als basis, daarbij komt dan rundvlees of vis. In dit geval dus vis. De zwarte kom is een soep met tohu en vis. Het grote bord onder is de basisgroente waar de serveerster het begin gemaakt heeft door er rijst doorheen te mengen. Daarna was het aan mijzelf. Van links onder met de klok mee: zoete pickles, gesmoorde ui, een soort scherpe boontjes, rode en groene peper, zure saus, ingemaakte citroen, zeewier, visjes, zeekraal, ingemaakte knol, pepers. Centraal onder de soepkom nog scherpe sardienachtigen, omelet en gegrilde zeevis. En dit alles kost 10.000 Won = 6,80 Euro...
 Vanavond naar een authentiek Koreaans restaurant, aanbevolen door mijn gastheer. Wél nagedacht over wát te eten (bibimbap, waarover later), niet over hóe te eten. Ik was zo in de ban van de setting dat ik gedachteloos over de drempel stapte. Achter mij klonken onderdrukte kreetjes van twee diensters. Mijn schoenen! Ik heb buigend mijn excuses gemaakt, die lompe dingen uitgetrokken en mijn benen onder de tafel gevouwen. Ook in het guesthouse moeten voortdurend de schoenen uit. Ik begrijp nu waarom heel Azië op slippers of veterloze schoenen loopt.
 Stalinistische woontorens, het benenhoog marcherende leger of de pracht en praal uit het verleden, alles in Rusland is enorm, ook de verschillen. Ik at vandaag in dit restaurant in Vladivostok, als enige op dat moment. Er waren naast mij zes personeelsleden aanwezig, het personeel in de keuken niet meegerekend. De weg voor het restaurant was onverhard en modderig.
 Hier zat hij... Er is een restauratie, maar zoals verwacht, met een dronken Rus. Ik krijg zonder dat ik dat besteld heb binnen twee minuten een schaaltje zure haring. De serveerster knikt naar de man: 'van hem!'. De man grijnst en spreekt mij aan. Hij wil vrienden worden (dat willen alle dronken Russen). Ik moet bij hem komen zitten. Ik bedank hem voor de haring, proost met hem en weiger vriendelijk. Tenslotte ligt mijn i-pad open naast me, ik ben aan het werk. Hij gaat terug naar zijn plek, belt even en komt terug. Ik blijf standvastig, maar ben bang voor ruzie. De serveerster zegt hem mij niet lastig te vallen. Het kost haar de fooi die hij boos terug in zijn zak steekt. Hij laat zijn wodka staan en stommelt weg, de trein in.  De zure haring...  Vroeg op. Regen, 13 graden. Taxi naar het station. Trein 134 is de 'gewone' expresstrein naar Vladivostok. Veel minder comfortabel dan Trein 20 van Moskou naar Irkutsk. De reis begint slecht. De vrouwelijke provodnik is moe en verdomd het mijn bednummer in het Engels te zeggen. Ze herhaalt haar antwoord drie keer in het Russisch. De taxichauffeur verstaat haar en brengt me naar bed 18: bovenbed helaas, maar wel in een lege coupé. Na het vertrek verschijnt de provodnik. Ik moet weg, naar nummer 11, een benedenbed in een coupé met drie slapende mensen. Ik vraag of ik in de lege coupé mag blijven: 'Njet!'. Ze geeft me lakens en wijst onverstoorbaar naar verderop. Ik wacht maar af.
Twee uur later denderen vier Oost-Russen in zwarte leren jacks de coupé binnen. Ik ben weg naar nummer 11. |
BeeldBlog (sinds 2013)Wanneer ik onderweg ben, probeer ik regelmatig bijdragen te plaatsen in dit BeeldBlog, als het enigszins kan dagelijks. Garanties dat dat lukt zijn er niet, want ik ben van vóór het blogtijdperk... 😉. 
1953
Categorieën
Alles
Archief
Augustus 2016
|