In iedere slaaptrein is er een - vaak miniscuul - tafeltje tussen de twee benedenbedden. De territoriumdrift die de mensen in zo'n coupé bevangt, vertaalt zich in het deel dat een ieder op dat tafeltje probeert in te nemen.
Midden in de nacht word ik wakker. De oudere vrouw zit in het licht van het bedlampje rechtop op bed en staart voor zich uit. Ik vraag me af wat er is. Dan zie ik opeens dat ze haar bagage gepakt heeft. Ze vertrekt! Meer ruimte misschien? Nee hoor, ze heeft haar hielen nog niet gelicht (met meer bagage dan ze zelf kon dragen) of er verschijnt een Aziatisch ogende Amoer-Rus. Hij maakt zijn bed op, bedrinkt zich elders met vrienden, keert terug en gaat slapen. Hij houdt dit 'twee-uur-op-twee-uur-af' ritueel de hele dag vol en veroorzaakt geen enkele last. 's Avonds komt de jonge vader terug van de restauratie. Hij grijnst naar mij, wijst op de dagaanduiding op zijn telefoon en zegt: 'Zaterdag!'. Hij heeft een zak chips voor zijn zoon gekocht en blikken bier voor zijn vrouw en hemzelf. Zijn vrouw drinkt ook uit blik, maar houdt angstvallig de bruine papieren zak eromheen. Voor Zenja naar bed moet voltrekt zich een ritueel dat zich al twee dagen om de twee uur afspeelt. De moeder plaatst Zenja recht voor zich, ratst zijn broek naar beneden - het jongetje heeft geen onderbroek aan - en voelt aan zijn piemel of hij moet plassen. Als zij vindt dat dat zo is, zet ze hem op de pot en begint hem met een soort aftrekkende beweging te masseren tot de plas komt. Nogal direct, maar het werkt.
De vader is jong, de moeder is jong, Zenja is twee. Om de paar minuten klinkt het zacht: 'Zenja!' Dit of dat moet, of mag niet. Ze gaan lief en aardig met elkaar om. Oma (die geen Oma blijkt te zijn) slaapt of leest. Vandaag zijn er opnieuw visverkoopsters langs geweest. Ze hebben goed verkocht, je ruikt het overal.
Ik vlucht naar de restauratie. Ditmaal vier dronken Russen, spierbundels, tatoeages, twee met ontbloot bovenlijf. Viktor wil weten hoe ik heet. Wijs geworden zeg ik dat ik aan het werk ben. Hij druipt af. Hilariteit. Ze komen terug. Voor ik het weet sta ik met hen op de foto. In een flits zie ik mezelf, een wit, verschrikt en afgewend gezicht. Ik blaf een beetje, ze druipen af. De serveerster die mij gisteren verdedigde staat nu in de keuken. Je gaat nog terug verlangen naar je gezinscoupé... Er is een restauratie, maar zoals verwacht, met een dronken Rus. Ik krijg zonder dat ik dat besteld heb binnen twee minuten een schaaltje zure haring. De serveerster knikt naar de man: 'van hem!'. De man grijnst en spreekt mij aan. Hij wil vrienden worden (dat willen alle dronken Russen). Ik moet bij hem komen zitten. Ik bedank hem voor de haring, proost met hem en weiger vriendelijk. Tenslotte ligt mijn i-pad open naast me, ik ben aan het werk. Hij gaat terug naar zijn plek, belt even en komt terug. Ik blijf standvastig, maar ben bang voor ruzie. De serveerster zegt hem mij niet lastig te vallen. Het kost haar de fooi die hij boos terug in zijn zak steekt. Hij laat zijn wodka staan en stommelt weg, de trein in.
Even schrikken, pas nu zie ik dat mijn bed bomvol staat met tassen met eten en, nog erger, er ligt kinderspeelgoed! Ik maak op goed geluk iemand in een van de bovenbedden wakker. Een vriendelijke man met een sportschooltorso maakt mijn bed leeg. Ik ga zitten en laat mijn lakenset nog even onuitgepakt. Wie weet wat er nog gebeurd. Het is iets na achten. Tegenover mij ligt een oudere vrouw in bed. Oma? Vijf mensen op 3,5m2. Dit wordt een lange dag.
Twee uur later komt er opeens een vrouw langs met een mand gerookte vissen. De jonge vader koopt er vier en legt ze op zijn bed. Daarna verschijnt een verkoper van bidplaatjes en andere kerkelijke snuisterijen. Er zullen er nog velen volgen. Ik ontvlucht de gamende commando even. Hij speelt zichzelf: op zijn laptop schieten speznats-jongens op elkaar. Soms ziet het eruit alsof het trainingsfilms zijn. Het geluid staat zacht, maar duidelijk is hoe fantasieloos componisten van gamemuziek zijn. Even weg dus. De bedienende mevrouw in de restauratie - in een soort Indiase jurk - is in stress. Ze rookt, schiet de pantry in en scheldt. Niet op mij, maar op de kok, een vriendelijke Rus met alleen maar goudkleurige implantaten. De kok grijnst naar haar en neemt een slok uit een fles. Hij stopt een schone droogdoek in zijn broeksriem, komt de pantry uit en neemt haar taak over. Ondertussen is het rond zeven uur ' s avonds en nog 26 graden celsius buiten.
Terug in de coupé. We hebben deze dag uren zwijgend tegenover elkaar gezeten. Nu ook al weer een uur. Opeens steekt de commando zijn hand uit: 'Mi Sasha'. Ik geef hem een hand en zeg hoe ik heet. Hij wijst op zichzelf: geboren in Oelan Oede. Zijn vrouw heet Natasja, zijn zoontje Valeri. Hij verkrampt en voelt aan zijn maag. 'No food?' 'Da'. Hij steekt vier vingers op. 'Four days?' Hij knikt. Of het zelf opgelegd of een militaire opdracht is, begrijp ik niet goed. Afzien, dat is het zeker. 's Ochtens word ik wakker van filmmuziek. De commando bekijkt een vechtfilm op zijn laptop. Later wordt het ritme bekend: slapen, vechtfilm kijken, trainen op de gang of in het invalidentoilet, gamen, slapen enz. Ik realiseer me dat ik hem al bijna vierentwintig uur niet heb zien eten of drinken. Als hij naar de wc gaat neem ik een foto van het bureaublad op zijn laptop: zijn zoontje met zijn baret op. Terug begint hij tegen me te praten, in het Russisch, dat wel. Ik begrijp dat hij me iets wil laten zien. Dan volgen twee instructiefilms van zijn commando-opleiding aan de Airborne Academy. Het zal wel niet, maar ik krijg het gevoel dat ik naar supergeheim materiaal zit te kijken. Daarna foto's van hemzelf, in witte gevechtskleding in besneeuwd Siberië, springend uit een vliegtuig, hangend aan een parachute. Indrukwekkend. Veel foto's poserend, alleen of met kameraden, altijd met wapens. Hij is opgeleid als tankcommandant, paratrooper en scherpschutter. Hij is vreselijk trots op zijn werk en laat zijn epauletten zien: tweemaal goud. Ik deel deze coupé dus met een twee-sterren-commando van de Speznatz.
|
BeeldBlog (sinds 2013)Wanneer ik onderweg ben, probeer ik regelmatig bijdragen te plaatsen in dit BeeldBlog, als het enigszins kan dagelijks. Garanties dat dat lukt zijn er niet, want ik ben van vóór het blogtijdperk... 😉. Categorieën
Alles
Archief
Augustus 2016
|
- HOME
- PLANNEN VOOR 2017
- PLANNEN VOOR 2018
- BEELDBLOG
- OVERZICHTSKAARTEN 2013
- OVERZICHTSKAARTEN 2015
-
REIZEN VÓÓR 2015
- 2014: Marokko
- 2008: Australië >
- 2000: Nova Scotia >
- 1998: Mongolië - China >
- 1996: Mexico >
- 1992: Verenigde Staten >
- 1991: NL - Polen >
- 1990: Canada - VS >
- 1987: Verenigde Staten >
- 1982: Tunesië - Algerije >
- 1980: Egypte >
- 1971: Kenya - Tanzania >
- 1967: NL - Spanje >
- 1966: NL - Zwitserland >
- 1965: NL - Frankrijk >
- VOORBEREIDING
- LINKS
- OVER MEZELF
- CONTACT
- ENGLISH
- COLOFON