's Ochtens word ik wakker van filmmuziek. De commando bekijkt een vechtfilm op zijn laptop. Later wordt het ritme bekend: slapen, vechtfilm kijken, trainen op de gang of in het invalidentoilet, gamen, slapen enz. Ik realiseer me dat ik hem al bijna vierentwintig uur niet heb zien eten of drinken. Als hij naar de wc gaat neem ik een foto van het bureaublad op zijn laptop: zijn zoontje met zijn baret op. Terug begint hij tegen me te praten, in het Russisch, dat wel. Ik begrijp dat hij me iets wil laten zien. Dan volgen twee instructiefilms van zijn commando-opleiding aan de Airborne Academy. Het zal wel niet, maar ik krijg het gevoel dat ik naar supergeheim materiaal zit te kijken. Daarna foto's van hemzelf, in witte gevechtskleding in besneeuwd Siberië, springend uit een vliegtuig, hangend aan een parachute. Indrukwekkend. Veel foto's poserend, alleen of met kameraden, altijd met wapens. Hij is opgeleid als tankcommandant, paratrooper en scherpschutter. Hij is vreselijk trots op zijn werk en laat zijn epauletten zien: tweemaal goud. Ik deel deze coupé dus met een twee-sterren-commando van de Speznatz.
