Ik ontvlucht de gamende commando even. Hij speelt zichzelf: op zijn laptop schieten speznats-jongens op elkaar. Soms ziet het eruit alsof het trainingsfilms zijn. Het geluid staat zacht, maar duidelijk is hoe fantasieloos componisten van gamemuziek zijn. Even weg dus. De bedienende mevrouw in de restauratie - in een soort Indiase jurk - is in stress. Ze rookt, schiet de pantry in en scheldt. Niet op mij, maar op de kok, een vriendelijke Rus met alleen maar goudkleurige implantaten. De kok grijnst naar haar en neemt een slok uit een fles. Hij stopt een schone droogdoek in zijn broeksriem, komt de pantry uit en neemt haar taak over. Ondertussen is het rond zeven uur ' s avonds en nog 26 graden celsius buiten.
Terug in de coupé. We hebben deze dag uren zwijgend tegenover elkaar gezeten. Nu ook al weer een uur. Opeens steekt de commando zijn hand uit: 'Mi Sasha'. Ik geef hem een hand en zeg hoe ik heet. Hij wijst op zichzelf: geboren in Oelan Oede. Zijn vrouw heet Natasja, zijn zoontje Valeri. Hij verkrampt en voelt aan zijn maag. 'No food?' 'Da'. Hij steekt vier vingers op. 'Four days?' Hij knikt. Of het zelf opgelegd of een militaire opdracht is, begrijp ik niet goed. Afzien, dat is het zeker.
Terug in de coupé. We hebben deze dag uren zwijgend tegenover elkaar gezeten. Nu ook al weer een uur. Opeens steekt de commando zijn hand uit: 'Mi Sasha'. Ik geef hem een hand en zeg hoe ik heet. Hij wijst op zichzelf: geboren in Oelan Oede. Zijn vrouw heet Natasja, zijn zoontje Valeri. Hij verkrampt en voelt aan zijn maag. 'No food?' 'Da'. Hij steekt vier vingers op. 'Four days?' Hij knikt. Of het zelf opgelegd of een militaire opdracht is, begrijp ik niet goed. Afzien, dat is het zeker.
