BOMAANSLAG IN BANGKOK

Afscheid van Cambodja, de bus naar Bangkok.

De aanslag (zie hierboven) vind plaats terwijl ik net een uur in het hotel ben. Behalve een klap - ik dacht aan onweer - en het geluid van sirenes merk ik er niets van. De tweede aanslag de volgende ochtend is dichterbij: een granaat ontploft op de brug naast het hotel. Ook niets van gemerkt, het is me kort daarna verteld. Toch voelt het merkwaardig (Bangkok is groter dan provincie Utrecht en heeft 17 miljoen legale inwoners) dichtbij. 
Die ochtend moet ik mijn treinticket ophalen. Een ellende. Driemaal belazerd. De eerste keer neem ik een motortaxi. Een te kleine helm op mijn achterhoofd, een kinband die voortdurend pogingen doet me te wurgen. De gemaskerde motorrijder haalt 100 Km/u op de highway! De rijwind doet mijn ogen tranen, ben bang dat ik mijn bril verlies, krijg kramp in mijn handen. Je moet meebewegen, maar ik durf niet. Paniek. Hij dumpt me op een willekeurige plek en verdwijnt meteen. Bij de tweede poging (ditmaal een autotaxi) word ik gedumpt bij een verzekeringskantoor. Daar weten ze gelukkig waar ik wél moet zijn, evenals de door hen gebelde taxichauffeur. Daarna, met mijn ticket, nog eens anderhalf uur terug in de Skyway. Veel frustratie en machteloze woede, moet nog steeds leren daarmee om te gaan.