Wanneer hij me wijst op het grootste hotel van Moskou (Grand Radisson Royal) vraag ik of het klopt dat het vroeger Hotel Ukraine heette. Ik heb er volgens mij ooit geslapen. Ik stijg geloof ik in zijn achting.
Ben twee uur voor vertrek op het enorme kopstation. Ticket klopt, het inchecken door detectorpoortjes begint een uur van tevoren. Ik wacht in een coffeeshop in de centrale hal. Midden in de hal is rechthoekig eiland met zo'n paar honderd stoelen. Opeens begint de alom tegenwoordige politie het eiland te ontruimen. Middenin staat een grote blauwe weekendtas zonder eigenaar. Iedereen moet weg. Twee mannen in burger (FSB?) beginnen de uniformpolitie bevelen te geven. Ook de shops moeten ontruimd worden. Vlak nadat ik een paar foto's gemaakt moet ook ik weg. Een vrouwelijke soldaat met een blonde paardestaart en een explosievenhond-met-ADHD laat het beest aan de tas ruiken. Dan word ik naar het perron gebonjourd. De afloop zal ik nooit weten. De trein - gewone intercity, nummer 167, geen TGV - is vol, maar comfortabel. De restauratie lokt, maar er zijn wachtrijen. Maar niet lunchen dus. Exact op tijd in Moskou. Geen afhaler. Wachten is enige optie. Het is er 36 graden Celcius. Na tien minuten verschijnt een lange jongeman met een bordje. Hij heet Raman en spreekt een beetje Engels. Met één hand sturend en met de ander sms-end racet hij met doodsverachting dwars door Moskou. Achttienbaans, links voorsorteren en dan rechtsafslaan, dat werk.
Wanneer hij me wijst op het grootste hotel van Moskou (Grand Radisson Royal) vraag ik of het klopt dat het vroeger Hotel Ukraine heette. Ik heb er volgens mij ooit geslapen. Ik stijg geloof ik in zijn achting. Reageren is niet langer mogelijk.
|
BeeldBlog (sinds 2013)Wanneer ik onderweg ben, probeer ik regelmatig bijdragen te plaatsen in dit BeeldBlog, als het enigszins kan dagelijks. Garanties dat dat lukt zijn er niet, want ik ben van vóór het blogtijdperk... 😉. Categorieën
Alles
Archief
Augustus 2016
|