Op 9 augustus 1945 vloog een B-29 met de Atoombom FatMan boven Kokura. Captain Charles Sweeney had de opdracht de aanval op zicht uit te voeren. Er hing echter teveel bewolking en Sweeney week uit naar het alternatieve doel, Nagasaki. Ook daar was het zicht slecht, het werd doelwit gemist. Bommenrichter Frederick Ashworth wierp de bom af op ongeveer drie mijl van het doelwit. Daardoor vond de explosie gedeeltelijk boven dunbevolkt gebied plaats. Bij de aanval vielen 39.000 doden en 25.000 gewonden.
Tweemaal per dag vaart de Kobe, een draagvleugelboot, in vier uur naar Japan. Wanneer je aankomt in de haven van Fukuoka-Hakata zie je een tafereel dat in ieder geval mij aan de kernramp in Fukushima deed denken...
De laatste beelden uit Busan. In het Honsu-park werken tientallen onkruidbestrijders. Een hoed tegen de zon, een plamuurmes en geduld, dat is wat ze nodig hebben. Op de kade van de Jamalchi-vismarkt (de grootste van Zuid-Korea) staat een monument, gemaakt voor en door vissers.
Het is 38 graden celsius buiten. In de hotelkamer heerst een mild AC-klimaat. Dat gaat wel ten koste van het uitzicht: hierboven het 'raam' van mijn kamer.
En dit was die helm...
In Busan probeer ik twee banken, ze accepteren alleen 'Korean based mastercards'. Daar sta je dan voor joker met je 'worldwide ING-card'. In het hotel moet je betalen bij aankomst. In het hokje hierboven werkt (en woont?) de manager. Hij begrijpt het probleem. Hij instrueert zijn vrouw en te voet gaan we samen drie ATM's af: overal hetzelfde probleem. Hij vraagt of ik achterop zijn scooter durf. Ik krijg een helm - te klein natuurlijk - boven op mijn hoofd en we scheuren door het centrum van de stad. Ik klem me vast, probeer geen kramp te krijgen en niet bang te zijn. De City-Bank biedt uitkomst. Een paar honderdduizend Won rijker scheuren we terug, kris kras laverend over achtbaanswegen. Ik ben de man zeer dankbaar en een ervaring rijker. Hij grijnst en zegt: 'Pleasure, it's my job'. Een groot deel van de middag ontvlucht ik de hitte en werk bij Starbucks dagboek en blog bij. Vanavond, opnieuw op advies van mijn gastheer, eet ik in een op een tweede verdieping in de oude wijk weggestopt restaurant. Het is een ware ontdekking. Wanneer je de opgaande trap niet weet te vinden zou je nooit geloven dat dit restaurant bestaat (first floor is hier begane grond). Op de second floor (zie boven) is een buffet-restaurant: je betaalt bij de entree 9000 Won (= € 6,30) en maakt je eigen keuze. Vijf grote eilanden met voorgerechten vis, voorgerechten vlees, groentes, warm vis en vlees en desserts. Er is nog een aparte 'rawbar', vis en vlees die je zelf aan tafel roostert. Aan dat laatste kom ik niet eens toe. Onwaarschijnlijk lekker allemaal! Op de fiets terug, ditmaal - het is rustig - over het asfalt. Morgen naar Busan.
Tot mijn vreugde trof ik hier weer een fietsverhuurder. Voor de derde keer nu (na Vilnius in Litouwen en Lystvyanka in Rusland) cross ik op de fiets door 'den vreemde'. Hier is het oppassen geblazen: de meeste Koreanen fietsen op het trottoir, ik dus ook. Hobbelig en uitkijken voor mensen die opeens uit winkels komen. 's Avonds is het rustiger op de weg, dan is het gladde asfalt een verademing.
De grafheuvels in Tumuli Park ('Daeneungwon') dateren van 700 na Christus. Toen regeerde in het Koninkrijk Korea de Silla-dynastie. Ik hoefde de straat maar over te steken om dit park te doorkruisen. Het ligt midden in de stad, maar het is er doodstil. Ter vergelijk nog twee voorbeelden uit onze eigen regio.
Koreanen eten vreselijk snel. Nadat ik dit uitgeserveerd kreeg verscheen er een stel naast me in het kamertje. Zij aten hetzelfde en waren in zeventien minuten weer weg. Ik heb er veel langer over gedaan. Bibimbap is een nationale schotel: rijst met groenten, ingelegd fruit en ei als basis, daarbij komt dan rundvlees of vis. In dit geval dus vis. De zwarte kom is een soep met tohu en vis. Het grote bord onder is de basisgroente waar de serveerster het begin gemaakt heeft door er rijst doorheen te mengen. Daarna was het aan mijzelf. Van links onder met de klok mee: zoete pickles, gesmoorde ui, een soort scherpe boontjes, rode en groene peper, zure saus, ingemaakte citroen, zeewier, visjes, zeekraal, ingemaakte knol, pepers. Centraal onder de soepkom nog scherpe sardienachtigen, omelet en gegrilde zeevis. En dit alles kost 10.000 Won = 6,80 Euro...
Vanavond naar een authentiek Koreaans restaurant, aanbevolen door mijn gastheer. Wél nagedacht over wát te eten (bibimbap, waarover later), niet over hóe te eten. Ik was zo in de ban van de setting dat ik gedachteloos over de drempel stapte. Achter mij klonken onderdrukte kreetjes van twee diensters. Mijn schoenen! Ik heb buigend mijn excuses gemaakt, die lompe dingen uitgetrokken en mijn benen onder de tafel gevouwen. Ook in het guesthouse moeten voortdurend de schoenen uit. Ik begrijp nu waarom heel Azië op slippers of veterloze schoenen loopt.
|
BeeldBlog (sinds 2013)Wanneer ik onderweg ben, probeer ik regelmatig bijdragen te plaatsen in dit BeeldBlog, als het enigszins kan dagelijks. Garanties dat dat lukt zijn er niet, want ik ben van vóór het blogtijdperk... 😉. Categorieën
Alles
Archief
Augustus 2016
|
- HOME
- PLANNEN VOOR 2017
- PLANNEN VOOR 2018
- BEELDBLOG
- OVERZICHTSKAARTEN 2013
- OVERZICHTSKAARTEN 2015
-
REIZEN VÓÓR 2015
- 2014: Marokko
- 2008: Australië >
- 2000: Nova Scotia >
- 1998: Mongolië - China >
- 1996: Mexico >
- 1992: Verenigde Staten >
- 1991: NL - Polen >
- 1990: Canada - VS >
- 1987: Verenigde Staten >
- 1982: Tunesië - Algerije >
- 1980: Egypte >
- 1971: Kenya - Tanzania >
- 1967: NL - Spanje >
- 1966: NL - Zwitserland >
- 1965: NL - Frankrijk >
- VOORBEREIDING
- LINKS
- OVER MEZELF
- CONTACT
- ENGLISH
- COLOFON